شهلا دختری فاحشه؟!
به نام خدا
شهلا (فراری)
لبخندی تلخ بر گوشه لبانش نقش بسته بود، پای چپش را جای پای راست قرار می داد و مدام این کار را تکرار می کرد. صدای خش خش پلاستیکی که به همراه داشت در فضای کوچه ی خلوت روستایی دور افتاده از توابع زابل شنیده می شد. کم کم به خانه نزدیک میشد، حس غریبی در وجودش احساس می کرد، قدم هایش لرزان شده بود، نفس هایش به شماره افتاده بود و با هر قدمی که به خانه نزدیک تر می شد این حس در وجود او افزایش می یافت. کلید را به داخل قفل انداخت و در را باز کرد، دیگر دستهایش هم شروع به لرزیدن کرده بود، در اتاق را باز کرد، با دیدن مادرش که در گوشه اتاق نقش بر زمین شده بود و در دهانش خون کف کرده خود نمایی می کرد کیسه دارو از دستش به زمین افتاد و بسوی مادرش دوید و سر او را بروی پایش گذاشت اما مادر دیگر نفس نمی کشید.
شهلا دختری نوزده ساله، با قامتی حدود صدو شصت و پنج سانتی متر، با موهای لخت، مشکی و کوتاه، ابرو های کمانی، چشمهایی خمار، بینی قلمی و زیبا ، لبهایی کشیده و سرخ با صورتی معصومانه، پوستی بسیار لطیف و شفاف، ساده و بی آلایش و بنا به عادت همیشگی با ست مشکی د ر کنار مادر اشک می ریخت و به گذشته فکر می کرد. شهلا در خانواده ای شلوغ بزرگ شده بود. او فرزند میانی خانواده ای بود که پنج فرزند داشت. فرخ و وحید برادران بزرگتر شهلا و زهره، سام بعد از او به دنیا آمده بودند. پدرش قبل ها که جوان بود و زندگیش را بر سر قمار نداده بود گچکار ساختمان بود، اما از زمانی که از روی داربست به زمین افتاد و به خاطر نداشتن پول عمل کمر و پا تنها راه تسکین دردش را تریاک می دانست به آن معتاد شده بود. با پای چلاقش گوشه خانه می نشست و با پولی که زنش از کار کردن در خانه مردم بدست می آورد برای خود مواد می خرید و با این حال زنش جایی کبود نشده بر بدن نداشت و برادرانش به تبعیت از پدر روزها کوچه را متر میکردند و شبها خانه را وجب می کردند. شهلا تنها تا پنج کلاس در مدرسه درس خوانده بود و بعد از آن پدرش او را به همراه زنش راهی خانه های مردم می کرد تا پول عمل او زود تر بدست بیاید. یک روز هنگامی که شهلابدنبال نان از خانه بیرون رفته بود، بهمن دوباره سر راه شهلاپیدا شد و همان حرف های تکراری را آغاز کرد. بهمن پسری بیست و هشت ساله همسایه روبروی شهلابا قدی بلند، لاغر اندام، چشمهای درشت، بینی بزرگ، سبیل های چخماقی، لب های شکری، صورت لاغر و کشیده و یک سیگار که همیشه بر گوشه لبانش بود. بهمن قبلا چند بار به خواستگاری شهلارفته بود اما شهلاهیچگاه او را مرد ایده آل مورد تجسم در ذهن خود تصور نمی کرد و او را به هیچ عنوان به رسمیت نمی شناخت. بهمن نیز دست از سر شهلا بر نمی داشت و هر بار به گونه ای برای او مزاحمت ایجاد می کرد. در نگاه بهمن برقی به چشم شهلامی خورد اما شهلا آن روزها نفهمیده بود که این برق برای چیست؟ شهلا مثل همیشه بهمن را از سر راه خود کنار زد و براهش ادامه داد.
به خانه که رسید سریع به اتاقش رفت و لباس هایش را عوض کرد چون قرار بود آن شب یک خواستگار دیگر برایش گل و شیرینی بیاورد. شهلا از حمید پرسید که چه کسی قرار است به خواستگاری او بیاید؛ حمید با قهقهه زیاد گفت حتما ناصر کفاش دیگه!!! شهلا به خیال خوشش که حمید با او شوخی می کند. شب شد و همه چیز آماده ورود شهلابود، شهلابا سینی چای که در دستش بود وارد اتاقی که خواستگار در آن نشسته بود شد، اما بعد از وارد شدن بی اختیار سینی چای که در دستش بود بر زمین افتاد. بله خواستگار همان آقا ناصر، کفاش محله بود که اگر از زن اول اولادش می شد الان نوه اش همسن شهلابود. شهلا مدام از خود سوال می کرد که چراناصر کفاش به خواستگاریش آمده که ناگهان ضربه ای محکم به صورتش خورد، دست پدر شهلاخیلی قوی تر از صورت نحیف شهلابود که حتی با برگی که بر روی آن می نشست سرخ می شد. شهلا بی جان بر روی زمین افتاد و فقط کتک خوردنش را توسط پدر و برادرانش را که پا پی پا و کار پدرشان گذاشته بودند را می دید و حتی دیگر قدرت صحبت کردن را نیز نداشت. ربابه مادرش با زحمت او را از زیر دست و پا در آورد و به تنها اتاق خانه برد تا شهلا تلف نشود، ساعتی بعد وقتی شهلاکم کم بهوش می آمد از لای دعوای پدر و مادرش فهمید مصرف مواد پدرش روز به روز بیشتر می شود و مادرش هم که بیماری قند و آسم دارد دیگر مثل گذشته نمی تواند کار کند و آن پول کم کلفتی آنان را کفاف نمی دهد و به همین خاطر پدرش او را فقط به دویست هزار تومان که قراربود از ناصر کفاش بگیرد شهلا را به عقد او در آورد.
عشق به مادر و خواهر و برادر کوچکش که به نوعی شهلاآنها را از آب و گل در آورده بود تحمل همه چیز را برای او آسان کرده بود اما این دیگر چیز قابل تحملی نبود. فردای آن روز بهمن دوباره سر راه شهلاحاضر بود ولی شهلادیگر شهلای دیروز نبود، او که اوج غربت را در خانه و در کنار پدر و برادرانش حس کرده بود و تشنه یک جام محبت بود، بی اختیار زودتر خود را به بهمن رساند و به او سلام کرد، بهمن که به اصطلاح خودش لوطی محل بود و خودش را خیلی تحویل می گرفت تا به حال همچین حس مردانگی را به عمرش حس نکرده بود، جواب شهلارا داد و با هم به راه افتادند، شهلادیگر بهمن را همان بهمنی که دیگران با آن قیافه عبوس که دیگران می دیدند، نمی دید بلکه اورا به شکل فرشته نجات خود تصور می کرد. شهلا نزد مادرش رفت و به او موضوع را گفت و مادرش چون راهی از این بهتر در پیشش نمی دید قبول کرد اما اصل کاری پدرش بود که قول شهلارا به ناصر داده بود و با شنیدن به خواستگاری آمدن بهمن دیگر کنترلش از دستش در رفت و شهلاو مادرش را به گونه ای زد که فلک به حال آن ها گریست. شهلا که می دانست دیگر تاب تحمل کتک دفعه بعد پدر و برادرانش را ندارد با بهمن قرار فرار از خانه را گذاشت و با اندک پولی که به زحمت آن را پس انداز کرده بود، یک سری مدرک، عکس، و کمی طلا که یادگار دوران کودکی او بود و بدون خداحافظی با مادرش با بوسه ای که بر گونه او، خواهر و برادر کوچکترش هنگامی که خواب بودند زد اشکی که بر گونه آن ها ریخت شبانه با بهمن فرار کرد.
شب را تا صبح در راه زابل پا به پای بهمن چنان گوش به حرف هایش می داد که گویی تمام عمر منتظر شنیدن این کلمات بوده است. کم کم هوا روشن می شد و شهلا به امید فردایی آزاد به همراه بهمن در ترمینال به دنبال اتوبوسی که راهی بندر بشود می گشتند تا بعد از آن به دبی بگریزند و زندگی خود را شروع کنند. نیم ساعتی گذشت و اتوبوس بندر پیدا شد. شهلا و بهمن اولین مسافرانی بودند که سوار بر اتوبوس شدند تا راهی خانه عشق شوند، ساعتی گذشت و ماشین آماده رفتن شد.
شب هنگام بود که به بندر رسیدند و به دنبال جایی که شب را در آن صبح کنند و فردایش به محضربروند، بودند که ناغافل موتور سواری کیف را از دست شهلا ربود، شهلا که انتظار داشت بهمن با آن همه دبدبه و کبکبه حداقل به دنبال دزدان بدود اما با بی اعتنایی بهمن نسبت به این موضوع روبرو شد. با دور شدن موتور شهلا خودش را در میان یک شهر غریب و از همیشه دورتر به آرزوهایش دید. وقتی بهمن از زبان شهلا شنید که تمام مدارک و پس اندازش در آن کیف بود ناگهان از این رو به آن رو شد و حسابی بهم ریخت. با کمال بی توجهی به ناله شهلا بهمن راه خودش را ادامه داد و با بی اعتنایی به او به این سو و آن سو حرکت می کرد، شهلا بی هدف بدنبال تنها تکیه گاه خود می رفت. شهلا که دیگر طاقت راه رفتن نداشت از بهمن خواست در جایی شب را صبح کنند، بهمن شهلا را به پارکی که در آن نزدیکی بود برد، شهلا که دیگر طاقت حتی باز نگه داشتن چشمش را نداشت، سرش را در حالی که از دیشبش غذای درستی نخورده به شانه بهمن تکیه داد و به خواب رفت.
هوا کم کم روشن می شد و شهلا همچنانکه خواب بود، اما کسی با دست به شهلا می زد و از او می خواست که بلند شود، شهلا ابتدا فکر کرد که بهمن در کنارش، او را از خواب بیدار کرده، اما کمی که چشمش را مالاند متوجه دختری دیگر در کنارش شد. دستپاچه به اطرافش نگاه می کرد و بدنبال بهمن می گشت، شقایق که قصد آرام کردن شهلا را داشت به او گفت دیشب ساعتی پس از آمدنشان بهمن آنجا را ترک کرد. شهلا با شنیدن این کلمات مات و مبهوت به خودش خیره شد و آنقدر خود را تنها و غریب می دید که نمی توانست سخنی را بر زبانش بیاورد؛ شهلا تازه فهمیده بود مرده ای در قبری که بالای آن ایستاده وجود ندارد و برق چشم بهمن هوس بوده و نه چیز دیگر اما چه فایده که دیگر برای این صحبت ها دیر شده بود.
شقایق دختری بیست ساله با قدی متوسط و اندامی متناسب، موهایی که بصورت دم اسبی بسته بود، ابروهای کوتاه، چشم هایی سبز، بینی باریک، دها نی کوچک و لبانی زیبا که حاکی از فرم ژنتیکی او بود اما با چهره ای خسته و مظلومانه، به شهلا دلداری می داد و از او می خواست دیگر به آن موضوع فکر نکند. شهلا دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت، فهم این موضوع که چطور در دو شب هر آنچه داشته و نداشته از کفش بیرون رفته برایش غیر ممکن بود. شهلا از خانه فرار کرده بود که از دست پدر و برادرانش آسوده باشد، اما به یکباره رکب مردی هوس باز را خورده بود. تحمل این همه درد کار ساده ای نبود، نمی دانست باید چه کاری انجام دهد. در حال و هوای خودش بود که دوباره صدای شقایق را شنید. شقایق خودش را معرفی کرد و داستان این که چگونه خام وعده های سر خرمن شده و به جای زندگی در خارج مورد سوء استفاده چند لات لا ابالی قرار گرفته و آن ها او را در اینجا رها کردند و رفتند و … . شهلا با شنیدن داستان زندگی شقایق ته دلش آرام شد و با دیدن دختری که شاید از او بدبخت تر باشد به خودش امیدوار شد و داستان خودش را برای شقایق تعریف کرد و شقایق مدام به او دلداری می داد. شقایق گفت تقریبا چند ماهی هست که آواره این بندر هست و به شهلا گفت فقط یک نصیحت می کنم “به خانه پدرت برگرد و زندگی ملامت بار را تحمل کن” تنها چیزی که در روزگار علاج ندارد مرگ است و باقی چیز ها را می شود درست کرد. “هیچ کجا مانند خانه خود آدم امن نیست، هر چند در آنجا غریبه باشی، روزگار بی مروت به هیچ کس رحم نمی کند، دنیا بدون تو یا با تو، با خوشی تو یا با غم تو و هر چیز دیگر به راه خودش می رود و برای تو خم به ابرو نمی آورد، اصلا نمی فهمد که تو در این دنیا هستی یا نه …، این روزگار گرگ ها را طعمه کفتار می کند توکه مثل یک بره هستی و …”
صحبت های شقایق تمام شد اما شهلا چیز زیادی از این صحبت ها متوجه نشد. شهلا نمی دانست می تواند به شقایق اعتماد کند یا نه. شهلا پس از سکوتی چند دقیقه ای چون تنها راه باقی مانده را اعتماد به شقایق می دانست با او همراه شد. شقایق با اصرار فراوان شهلا قبول کرد در این سفر همراه او باشد. مشکل اصلی شهلا و شقایق نداشتن پولی بود که به وسیله آن بتوانند با آن سفر کنند. پا به پای هم مانند دو معشوقه بسوی جاده خروجی بندر می رفتند و با هم از بدی روزگار صحبت می کردند که در طول راه چند ماشین سواری برایشان بوق زدند اما وقتی موضوع بی پولی را فهمیدند آن ها را سوار نکردند. دیگر بار یک کامیون جلوی پایشان ایستاد، راننده پیاده شد و خواست به آن ها کمک کند، شقایق به راننده گفت که به زابل میروند و هیچ پولی برای سفر ندارند، راننده که خود عازم شرق کشور بود با شقایق طی کرد در صورتی آن ها را می برد که بتوانند خستگی سفر را از تنش در بیاورند، شقایق قبول کرد ولی گفت فقط باید با او کار داشته باشد و نه شهلا. هر دو سوار ماشین شدند و راه افتادند. شهلا که با آن اتفاقاتی که دیشب برایش اتفاق افتاده بود خواب درستی نکرده بود، در همان ابتدا به خواب رفت. وقتی از خواب بیدار شد دید کامیون در گوشه ای ایستاده؛ راننده و شقایق نیستند، با کمی دقت متوجه صدای ناله از پشت پرده پشت سرش شد، پرده را کمی کنار زد، بله، درست می دید. این صدای ناله شقایق بود که در زیر دست و پای یک غول هوسباز جان می کند. شهلا با دیدن این صحنه تازه متوجه منظور راننده شده بود، اما او می توانست چه کاری انجام دهد، حالش از روزگاری که در آن زندگی می کرد بهم خورد، سرش به شکل عجیبی درد گرفته بود، دیدن چهره مظلومانه بهمراه چشم خیس شقایق او را دیوانه می کرد اما او می توانست چه کاری انجام دهد؟ چند بار دیگر در طول راه با چنین صحنه ای روبرو شد و اینکه نمی توانست کاری بکند بیشتر از همه دیوانه اش می کرد، یک بار هم که راننده دستش را بسوی او انداخت اما با ممانعت شقایق و شیون او دست از سرش برداشت.
آفتاب در وسط آسمان بود که به نزدیکی های زابل رسیده بودند، با اشاره ماموران ماشین توقف کرد، شهلا و شقایق که پشت پرده بودند متوجه چیز زیادی نشدند؛ فقط همین را فهمیدند که بار کامیون قاچاق است، صدای راننده کامیون بود که این دو را صدا می زد و از آنها خواست تا پیدا شوند. شهلا و این بار شقایق هم متوجه این که چرا راننده کامیون آن ها را به ماموران داده نشدند اما معلوم بود این مساله با بار قاچاقی که راننده کامیون داشت یک ربطی بهم دارند. ماموران شهلا و شقایق را به داخل اتاق حاجی بردند، حاجی مردی شصت هفتاد ساله، با موی کم و ریش زیاد جو گندمی، ابروهای کلفت، چشم هایی درشت، بینی کوفته، دهانی کج و کوله با دندان های زرد، قدی بلند و هیکلی درشت اندام؛ حاجی با دیدن این دو از اتاق بیرون رفت و به همکارانش صحبتی کرد و راه افتاد، از دو سربازی که در کنارش بودند خواست شهلا و شقایق را بیاورند. حاجی شقایق و شهلا را بهمراه دو سرباز سوار بر ماشین دولت کرد و راه افتادند. ماشین نزدیک یک خانه پارک کرد، حاجی زودتر پیاده شد، کلید را در داخل قفل انداخت و در را باز کرد، سپس با اشاره به سربازها فهماند که شهلا و شقایق را بیاورند. کسی بغیر از این پنج نفر در خانه نبود. حاجی در حالی که لباس هایش را در می آورد رو به شهلا و شقایق کرد و به آنها گفت اگر دختران خوبی باشید و به من خوش بگذره دیگه شما را تحویل بهزیستی نمی دهم و رهایتان می کنم. شهلا و شقایق با شنیدن این کلمات شوکه شدند، این دو آمادگی شنیدن هر حرف دیگر را از حاجی داشتند الا این حرف، برق هوس و شهوت در نگاه حاجی موج می زد. حاجی اول شقایق را صدا کرد ولی شقایق گفت حاضر است بمیرد و دوست ندارد حتی دست حاجی به مرده او نیز برسد، حرف های شقایق تمام نشده بود که حاجی محکم توی گوش شقایق زد و نیمی از صورتش سرخ شد، ولی شقایق دست بردار نبود و حاضر نبود این ننگ را تحمل کند. حاجی می خواست دستش را دور گردن شقایق بیاندازد که با مقاومت تحسین برانگیز شقایق روبرو شد. حاجی شقایق را روی زمین انداخت و چند تا لگد به او زد و به سربازان گفت این بچه سرتق مال شما، این تحفه ای نیست که بخواهم خودم را به زحمت بیاندازم، صدای ضجه شقایق زیر بدن دو سرباز وطن که از خود دفاع می کرد واقعا زیبا بود اما چه فایده یک دست صدا ندارد. شهلا با دیدن این صحنه به یک باره بر زمین خورد، صدای نفس زدنش تند شد، حاجی به سمت شهلا آمد، شهلا دیگر حتی قدرت از زمین برخاستن را نداشت، حاجی او را بغل کرد و روی تخت انداخت، هنوز صدای ضجه و ناله شقایق زیر بدن های دو هوسران می آمد، تجسم بدن لطیف و نحیف شهلا که حتی جای برگ گل بروی آن می ماند زیر بدن پر از پشم و بزرگ حاجی واقعا سخت بود، با فشاری که بر قفسه سینه شهلا آمده بود و از طرفی بوی بد دهان حاجی او به سختی نفس می کشید، شهلا به حاجی با گریه التماس می کرد که او دختر است ولی شهوت بالای حاجی به جایی رسیده بود که با ضربه به بدن نحیف شهلا می زد. در همین حال ملحفه سفید تخت سرخ شد و حاجی روبه سربازها کرد و گفت فاحشه خانوم باکره هم هست. در همین حال بود که شهلا بیهوش شد، ساعتی بعد که بهوش آمد دید اثری از چهار نفر دیگر نیست و تمام درها قفل و پنجره ها حفاظ دارد.
دیگر خورشید در حال غروب کردن بود که صدای باز شدن در آمد، تمام وجود شهلا را ترس فرا گرفت، حدس شهلا درست بود حاجی بود که در را باز کرده بود به سمت شهلا آمد و گفت چون دختر خوبی بودی تو را چند وقت می خواهم پیش خودم نگه دارم. شهلا شروع به گریه و خواهش کرد که حاجی او را رها کند، اما شهوت تمام وجود این مامور ایران زمین را فرا گرفته بود و گفت اگر دختر بدی بشوی مثل دوستت تو را به بهزیستی می برم که ناگهان صدای هق هق گریه شهلا بیشتر شد و بر زمین افتاد چون قبلا شقایق به او گفته بود اگر روزی به بهزیستی برود حتما خودکشی می کند چون می دانست بهزیستی چطور جایی است. حاجی دوباره شهلا را با خود به اتاق برد. دو ماهی بهمین منوال گذشت، در این مدت شهلا چندین بار خواست اقدام به خود کشی کند اما فقط دوباره دیدن چهره مادرش تحمل این درد و رنج را برای او قابل تحمل می کرد، هر بار به شقایق یگانه دوستی که در تمام زندگیش دیده بود فکر می کرد حال غریبی به او دست می داد، چندین بار هم به فکر انتقام از حاجی افتاد اما چطور می توانست این کار را انجام دهد. غروب یکی از روزها حاجی به همراه دختری دیگر وارد خانه شد و به شهلا گفت ماموریت تو دیگر تمام شده و می توانی بروی، با شنیدن این جمله انگار که خون تازه ای به رگ های پوسیده شهلا تزیق شده باشد، شهلا نگاهی از روی دلسوزی به دخترکی که تازه آمده بود و از چوب فلک بی خبر بود انداخت و با آنچنان لذتی بیگانه راه باقیمانده تا روستا را طی کرد، حال عجیبی داشت، دم دمای غروب بود که به روستا رسید، انگار در و دیوار روستا از مصیبتی بس عظیم تر از آنچه بر سر شهلا آمده سخن می گفتند، از دور بهمن را شناخت، هر چه به او نزدیک تر می شد حس انتقام در او بیشتر می شد، به نزدیکی بهمن که رسید، آب دهان را بر صورتش پرت کرد و خواست درب خانه را بزند که متوجه سیاهی روی دیوار شد و دری که نیمه باز رها شده در اتاق را که باز کرد با بدن نیمه جان مادر روبرو شد، مادر با دیدن شهلا لبخندی زد اما نتوانست از جایش بلند شود و دخترش را در آغوش بگیرد. شب تا صبح ربابه با شهلا درد دل کرد.
ربابه به شهلا گفت: “از همان موقعی که تو رفتی بخاطر کتک های پدرت دیگر نتوانستم از جایم بلند شوم، چند روز بعد برادرانت را که تریاک حمل می کردند، بازداشت کردند، بعد پدرت برای جور شدن خرج عملش زهره را بزور به عقد ناصر کفاش در آورد، اما بخاطر مصرف زیاد سکته کرد و مرد، سام هم الان با خواهرت زندگی می کند، چون نتوانستند دوری هم را تحمل کنند، مادر گفت که بهمن در محل چو انداخته که تو قصد اغفالش را داشتی اما او اغفال نشده و تو با شبکاری پول در میاوری و زندگی می کنی و در آخر گفت من مانده ام و تقاضای مرگ زودتر را که از خدا هر روز التماس می کنم. صحبت های مادر تا سپیده صبح بطول انجامید اما در این مدت شهلا هرگز از سرنوشتش به مادر هیچ نگفت. صبح شهلا از خانه بیرون زد تا برای مادر دارو یا همان انسولین تهیه کند. در راه به صحبت هایی که مادرش کرده بود فکر می کرد که اگر او فرار نمی کرد شاید حالا پدرش زنده بود یا زهره روزگارش با پیرمردی که در حال مرگ است طی نمی کرد یا شاید مادرش به این روز نمی افتاد یا برادرش سربار دیگران نمی شد، با خود فکر می کرد که شاید بتواند گذشته را جبران کند که به شهر رسید اما مگر کدام داروخانه بدون پول دارو به کسی می دهد، در یکی از داروخانه ها پسر جوانی کار می کرد به شهلا پیشنهاد ذلت در برابر دارو را داد، شهلا بعد از فکر کردن چون راهی را جز استفاده از اسلحه برهنگی نداشت قبول کرد و جان مادرش نیز به وجود این داروها احتیاج دارد، بعد از اتمام کار لبخندی تلخ بر گوشه لبانش نقش بسته بود و پای چپش را جای پای راست قرار می داد و مدام این کار را تکرار می کرد. صدای خش خش پلاستیکی که به همراه داشت در فضای کوچه شنیده می شد. کم کم به خانه نزدیک می شد، حس غریبی در وجودش احساس می کرد، قدم هایش لرزان شده بود، نفس هایش به شماره افتاده بود و با هر قدمی که به خانه نزدیک تر می شد این حس در وجود او افزایش می یافت. کلید را به داخل قفل انداخت و در را باز کرد، دیگر دستهایش هم شروع به لرزیدن کرده بود، در اتاق را باز کرد، با دیدن مادرش که در گوشه اتاق نقش بر زمین شده بود و در دهانش خون کف کرده خود نمایی می کرد کیسه دارو از دستش به زمین افتاد و بسوی مادرش دوید و سر او را بروی پایش گذاشت. اما مادر دیگر نفس نمی کشید. به اطرافش نگاهی انداخت و خود را در اوج غربت حس کرد، دیگر دلیلی برای زنده بودن برایش وجود نداشت، سرنگ انسولین که با ضجه، زجر و ذلت از داروخانه گرفته بود را مسلح کرد، روح مادرش را در بالای سرش احساس می کرد که او را فریاد می زد وسرنگ را به رگ دستش زد و به پدرش پیوست.
چند روز بعد در روزنامه “”” به نقل از حاجی … فرمانده منکرات و پلیس زابل نوشته شده بود شهلا … دختر فاحشه و بد کاره بخاطر سوء ظن به مادر (او را عامل رسوایی در محل می دانست) ، او را از پای در آورد و سپس خود کشی کرد “””
vaghhean nemidonam chi begam har chi fekr mikonam ke 1 chizi benevisam ke sezavareshon bashe to maghzam parvarande nemishe har chi begam kame man ke saram dard gereft az in dastan va nemidonam chi begam dastane tekan dahandey bod man motaghedam in adamaye kasif be amaleshon fekr nemikonan faghat fekre lezatan vali yadeton bashe 1 khodaeiam on balast
واقعا متاسفم برای این مردم کسایی که باید از ناموس مردم دفاع کنن این کارو میکنن من که حسابی حالم بد شد داستان تکان دهنده ای بود من که موندم اگه واقعا خدای هست پس چرا جواب این آدمارو نمیدن والا به خدا شرط میبندم آدمای مثل این حاجی اون دنیا رو هم زیر سیبیلی رد میکنن بد به ما می گن اشرف مخلوقات والا اون حیوان به حیونیش به جفت کس دیگه کاری نداره من موندم اینا کی جواب اعمالشونو میبینن واقعا برای این جور آدمای کثیف ……….. نمیدونم جمله ای تو مغضم نمیاد که به این آدم بخوره !!!!!!!!!!!!!!!!
@Arash,
در ظمن اونهای که میگن آدم خوبم هست در جوابتون بگم تو ایران اصلا آدم خوب نییییییییییییییییییت همین خود من شاید درست نباشه بگم من ۲۰ سالمه تو بچگی مدیر مدرسمون یه آدم حرومزاده ای بود که دومی نداشت می خواست با من عمل لوات انجام بده من از مدرسه فرار کردم و کلن ۱ سال مدرسه نرفتم و بعدن مدرسمو عوض کردم ولی هیچکس حرف منو قبول نکرد چون اون بی شرف خیلی خوب نقش بازی کرده بود منم هیچ وقت نمیبخشمش حالا دیدی حتی تو مدرسه هم اینجور آدمی پیدا میشه راستی داشت یادم میرفت نویسنده واقعا خوب نوشته بود کارتو ادامه بده در ظمن شهلا بی تقصیر بود چون هیچ کودومتون جای اون نبودید پس بی خود نظر ندید در ظمن ( مریم خانوم)من کاملا با شما موافقم نه اینکه فک کنین می خوام باهاش دوستبشم نه همه برا من مثل خواهرام میمونن از این سایتم واقعا خوشم اومد راستی …
آدم باید در هرحال تقوای الاحی را پیشه بگیرد تا خدا کمکش کند
متاسفم نه براي شهلا هاي شما براي شماها داستاني براي نابودي اري شهلاها هستند اما يك سوال در يك مملكت 7ميليوني 2تا ادم درست حسابي نيستن كه به شهلاها كمك كنه و در ضمن ساختار نظام عزيز جمهوري اسلام به گونه اي است كه بهزيستي كه من ميدونم مكان امني براي شهلا ي شماست لااقل از خيابان بهتره
و يك متن كوتاه من نميدانم چرا مردمان جديدا وارد نفاق بدي افتاده اند امروز مابايد هم اتاد در مقابل غزب ايستادگي كنيم اگر شهلا در كشور ما هست مرد و كودك كشي در سرزمين هاي اسلامي هست ايران و حكومت اسلامي بر اون بهترين نوع حكومت مراقب باشيد از دست ندهيد
شهلابايد هركاري غيرازاين ميكرد درست كه اين همه بلا سرش اومده ولي باز نبايد چنين كاري ميكرد در ضمن بايد انتقام خودش را از اون دو حرامزاده ميگرفت تا درس عبرتي بشه براي ديگران بعد اگر خواست خودش را بكشه
دختر اگه سالم باشه زیر بار مشکلات شلوار در نمیاره.من خودم کم سختی نمیکشم .شکایت میکنم ولی خودمو خراب نمیکنم.امان از دست خیانت زنان اخرالزمانی.در ضمن تو هر نظامی خوب و بد بیدا میشه نباید همه رو با یه چشم دید.در ضمن اگه کسی از ایرانی بودنش بشیمونه میتونه بره مگه ما جلوشو گرفتیم
چو ایران نباشد تن من مباد
دختر اگه خودش سالم باشه و به دنبال را ه بگرده خیلی بهتر از اینه که فورا شلوار در بیاره.در ضمن داستانت خیلی بد بود .خیلی ابتدایی بود .در ضمن کسانی که از ایرانی بودنشو.ن متنفرن میتونن برن ما که جلوشونو نگرفتیم
چو ایران نباشد تن من مباد
بابا بخدا خوه ه هاهاهاهاهاهاهاهاه
خوشا بهحال همه جوانان با مرام وبی مرام این مملکت که لا اقل میتونن توی همچین مکانی 4کلمه حرف دلشونو (چه با غرض وچه بی غرض) به همدیگه تقدیم کنند!!!!!
اونوقتا که من جوون بودم همچین امکاناتی نداشتیم، هزاران شهلا و امثالهم هم اگه فنا میشدن!مگه کسی خبر میداشت؟! البته بجز اهل جراید! .
حالا،ماشاللا اینترنت لامصب!چنان چشم وگوش همه رو باز کرده که به اونایی که داستان رو باور نمی کنند حق میدم… فقط واسه شهلاهایی که هنوز تو خونه هستند و فرار نفرمودندتوصیه میکنم که به خداوندیکتا توکل قلبی داشته باشند همه چی حله !! به امتحانش می ارزه………!
هرکسی به اندازه خودش مقصره!
ولی شهلا از روی ناچاری مجبور به……………………………………………..!
سلام
من فكرميكنم اغراق درداستان آنقدر زيادبود كه نگذاشت داستان واقعي جلوه كنه
ولي واقعيت جامعه ما انكارناپذيره وهمه ميخواهيم ناخواسته سرپوش براش بذاريم ونخواسته ايم جلوش بديم ولي اونكه مهمه وانجام نميشه ،رسوا شدن ديوسيرتان وپليدانه كه به اسم دين واسلام وووووبه عفت عمومي لطمه واردميكنن وهيچ كس هم كاري باهاشون نداره والبته بسيارند وتوتباني بين روسا وضوابط اداري هميشه قايم ميشن ودرپشت هركاري كه بخوان انجام ميدن
البته ممكنه اين داستان غيرواقعي جلوه كنه ولي مشابه اين واقعا اتفاق ميفته دركشورمون وهميشه بخاطر جريحه دارشدن عفت عمومي قابل بازگوكردن نيست وبايدگروههاي حقوق بشر بداد اين مردم برسن.
ازخداميخواهم هيچوقت همچين داستانهائي واقعيت نداشته باشه وبوقوع نپيونده
عزت زياد
وقتی از بهمن رو دست خورد و میخواست برگرده خونه و البته هنوز دختر بود باید می فهمید که خدا یه فرصت بهش داده.
می تونست با شقایق یک کار موقتی خدماتی مثل کارگری تو خونه های مردم بگیره- یک کاره نصف روزه- تا بتونه خرج برگشتشو جور کنه.
معلومه که بدون پول چه بلایی سرش میاد!
در ضمن بیشتر مواقع آدم های بیچاره بی عرضه هم هستن.
خب دختر نفهم! تو که دار و ندارت همون ساکیه که تو دستت گرفتی- پس محکم بچسبش. یا لااقل پول هاتو یک جا نذار-نصفشو تو جیب هات پنهون کن.
هر چی آدمیزاد می کشه از روی نادونیشه.
داستان را خوندم مغزم سوت كشيد اگرحاجي دا دستم بدادن تكه تكه ميكرد وجلوي سگ مي انداختم
واقعا جای تاسفه که هنوز مردمی تو کشور ایران زندگی می کنن که راه نجات خودشون از جبر خانواده فرار از خونه می دونن!
وقتی تا کلاس 5 بیشتر درس نخونی همین میشه دیگه!
اگر من جای اون بودم یا میرفتم بهزیستی یا پدرم را تکه تکه می کردم.
به امید زمینی بذون احمق.
به امید روز جهانی بدون سکس.
کاری ندارم که تا چه حد این داستان واقعیه ولی جای تامل داره . باید از این نکته غافل نشیم که روزنامه ها هر روزاز این اتفاقاقات مینویسند واین یک واقعیت تلخه که وجود داره و ما بایدنسبت به اصلاح خودمان و تربیت درست قرزندانمان اقدام کنیم از نویسنده این متن تشکر میکنم وامید وارم موفق باشد . ضمنا از زمانی که یادم میاد و شنیدم انسانهای ناشایست در هر شغل و منصبی که باشند یا بروند رسوا خواهند شد ولی تاکنون نشنیده ام که رسوایی آنها سودی به حال قربانیان آنها داشته باشد
ان روزها دیگر گذشت
داستان را برای مادرم و البته خواهرم هم! تعریف کردم، چای میخوردیم به غصه آغشته (آراسته) شد…
راستش این داستان نیست، عین واقعیت است. دیروز، آشنائی داشت در مورد اینکه یه حاجی(هه حاجی) و دوستانش چطور یه خانم که دنبال تحلیل مشکلات روادیدش بودو راضی کرده بودن که در ازای رفع مشکل روادید به قول نوشته ی بالا خستگی رو از تنشون در بیاره” اونم با آب انار!” (که به خدا تا به حال ازین نوعشو نشنیده بودم، اینا دیگه کین؟!!)، داشت میگفت که بی شباهت به این شهلا خانم نبود. من به ایرانی بودنم، به کوروشی بودنم، دیگر نمیبالم.من و بعضاً (اکثراً) ما دیگر احساسی بر انسان بودن نداریم که اگر می داشتیم، دهان این … . “من و ما کم شده ایم خسته از هم شده ایم”.
خدافس
Behtare kasi dar kare digaran dekhalat nakone va tu kare kasi sarak nakeshe hatman khode shahla midunest kudun kar baraye khodesh behtare har kasi bayad baraye khodesh taasof bokhore
به نظر من شهلا خودش مقصر بود از همون ابتدا نبايد از خونه فرار ميكرد كه اين اتفاقها براش بيفته چون جامعه خيلي كثيفه اگه تو خونه بدترين طلمها و شكنجه هارو به ادم بكنند ميارزه به اينكه ديگران و افراد غريبه جامعه حتي در حد كوچيكي ادم خارو ذليل كنند.شهلا ميتونست در برابر حرف پدرش جور ديگه اي مخالفت كنه فرار راهش نبود
که که تو این داستان تخمی
وقتی داشتم داسنان رو می خوندم..تقریبآ وسطاش بود که داشتم صفحه رو می بستم…آخه یهو یه غم بزرگی اومد تو دلم…واست بهتریتلرو آرزو می کنم…و داستانتم باور می کنم…چون یه چیز طبیعی هست.ولی هیچ وقت به گذشتت فکر نکن..می دونم سخته ولی قوی باش.و متنفرم از ادمایی مثلحاجی یا اون کامیونیه
به شهلاهایی که هر روز به این جمع اضافه میشند فکر کنیم
به امثال بهمن ها و حاجی ها
اینجا ما با یک مورد اشتباه و یک خطا مواجه نیستیم یکسری چیزها زنجیروار تکرار شدند
و مثل خیلی از موارد واقعی این چنینی ریشه ی مشکل خانواده ی ناسالم ؛ اعتیاد و شرایط اقتصادی نامساعد بوده
نكات هايي كه بايد رعايت مي شد رعايت نشده بودخيلي مبتدي بود ولي دركل براي كسي كه تازه شروع به كار كرده خوب است.
vaghan motasfm barat omidvam be zodi darhye khshkhti brot baz she shahlajon be nazaram bayad ame chi ro faramosh koni va zendgito az sar begiri
تمام شخصیت هایی که در داستان یا سرگذشت بالا ذکر شده ، به نحوی مقصرند !!!
میدونم که تحمل کتک خوردن سخته !
از خونه فرار کردن سخته !
ازدواج اجباری سخته !
( غریب نیستم با اینها )
اما همیشه اطراف ما آدمهایی هستند که بتونن بهترین راه رو به ما بگن !
نمیگم اگر این کار رو میکرد ، زندگیش این میشد یا نمیشد !!!
اما میشد وضعیت رو از فاجعه به وضعیت بد ، تغییر داد.
جالبه داستانهای ایرانی مضخرفن تو این داستانها دخترا از خشگلی زیاد این بلاها رو سر خوذشون میارن من خودم با این که تو شهرم مشکلم ار این خانوم بیشتر بوده اما کار کردم ودرس خوندم
یلی سر خودت می نازی…مشکل همه دارن..تفاوت توی ظرفیت ادمهاست…..همه ی ماها می دونیم وقتی از جایی کممیاریم … از نظر محبتی حاظریم هرکاری کنیم…البته نه هرکاری ولی تمایل به صحبت با جنس مخالف…یادت باشه دلی که تناست هر نامردی را می پذیرد
@مریم, به شهلا باید حق داد. شاید من اگه جای اون می بودم بدتر می شد وضعیتم. لطفاً کسانی اظهار نظر کنن که بتونن با غمو غصه و درد شهلا خودشونو هم درد کنن، شهلا خراب نیست، خراب همون فاعلین فاجعه اند…
میدونم اما همچین اسمی برای اون داستان عجیبه چه جوری داسنانش رو میتونم بخونم
شهلا اشتباه وبا اشتباه جواب داده مقصر خودشه
@سارا, man ba shoma movafegham
@shahriar,هی، شما دو فروند بشکه! ز شعور و معرفت خایدین یا مرفه تشزیف دارین؟ ای بابا، مرفه با معرفت و بینش هم داریم؟ هر آن که رفاه ز در وارد شود، معرفت از پنجره بیرون خواهد رفت و مرفه با معرفت یه پارادوکس بیش نیست.
و شهلا را من می شناسم، من درد کشیده.
واقعا شخصا برای کسانی که میخواهند مسئولین را بد جلوه بدهند متاسفم البته همه خوب نیستند اما سیاه نمایی و نیمه ی خالی لیوان رو دیدن خیلیییییییییییییییی بده.جدا متاسفم.
@افشین, اااااااااااااااااااااااااااااااااااااا چی میگی؟مثل اینکه کارت به مسولین نیفتاده.نفست از جای گرو در میاد.من خودم دخترم می فهمم.با چشمام دیدیم …واسه خودمم اتفاق افتاده…اشخاص پیرو پولداری که با ماشین مدل بالا جلو پای ادام وامیستن..خاک برسریا
@مریم,
دیدن افرادی که دختر سوار میکنند بیش از “حد” به مسئولین ربط داشت
.منتت
متاسفم
سلام شهلا دختری فاحشه یعنی چی؟
عزیزم وقتی بزرگ شدی میفهمی فاحشه یعنی چه
@مرضیه, بی رودر بایستی بگم، … یعنی من و تو!
ما روی زمین زندگی می کنیم و زمینی هستیم زندگی جز رنج چیزی نیست ما با رنج آفریده شدیم و با رنج هم میمیریم
عزیزم اشتباه میکنی من روی زمین زندگی نمیکنم من تو ابرها زندگی میکنم
@آشنا,
@, shahla bekhatere zajr haee ke keshidi duset daram
لعنت بر تو كه مي گي من ايراني نيستم.بي غيرت وطن فروش
داستان مسخره ای بود و سرتاسرش سوتی های تکراری داشت …
آقا و یا خانم نویسنده … این ترفندها برای تحریک احساسات مخاطبان دیگه قدیمی شده و به شما پیشنهاد می کنم کمی خودتون رو به روز کنید …
تا بیشتر از این …
@آشناواقعآ برات متاسفم.انگار تو این جامعه نیستی.اینا واقعیت های جامعه هست .اینقدر مثل کبک سرت زیره برف نباشه.گرچه رفتی ادای ادمای همه چی دون و روشن فکرو دربیاری.بذار بهت بگم …. هیچی حالیت نیست.بقول بابابزرگم گوسپند
@مریم,
لطفا به دیگران توهین نکنید!
به انجه امروز بعنوان سرنوشت در سرراهمان قرار می گیرد 90درصد تدبیر است 10 درصد تقدیر جراکه ابزار تفکر واندیشه و مبت اندیشی وانتخاب مسیردرست زندگی از بد را در دست داریم حتمنا با استفاده از فکر و فرصت امکان زندگی خوب وجود دارد.البته قبول دارم بسته به شرایط بی زحمت نخواهد بود
salam j…
ما همیشه چوب بی فرهنگی پدرانمان را میخوریم و اگه واقع بین باشیم ایرانی معاصر چیزی برای افتخار ندارد. امثال شهلا در جامعه ما کم نیستند من جای گریه زودگذر به حال شهلاهای میهنم ترجیح میدم کاری کنم تا از غرور ورزی به این فرهنگ مزخرفمان دوری گزینم و تا حد امکانم سعی کنم سرپناهی برای شهلاهای کشورم ایجاد نمایم ومردم را به تحرک ذهنی وادارم.من امثال شهلارو تو ۳سال کارم تو جنوب دیدم راهی جز انقلاب فکری نمیبینم و باید ساختار فکریمون را کلا دگرگون کنیم واقعا به چه می نازیم با این وضعیت؟
من امثال شهلارو تو 3سال كارم تو جنوب ديدم راهي جز انقلاب فكري نميبينم و بايد ساختار فكريمون را كلا دگرگون كنيم واقعا به چه مي نازيم با اين وضعيت؟
ما همیشه چوب بی فرهنگی پدرانمان را میخوریم و اگه واقع بین باشیم ایرانی معاصر چیزی برای افتخار ندارد. امثال شهلا در جامعه ما کم نیستند من جای گریه زودگذر به حال شهلاهای میهنم ترجیح میدم کاری کنم تا از غرور ورزی به این فرهنگ مزخرفمان دوری گزینم و تا حد امکانم سعی کنم سرپناهی برای شهلاهای کشورم ایجاد نمایم ومردم را به تحرک ذهنی وادارم
ما هميشه چوب بي فرهنگي پدرانمان را ميخوريم و اگه واقع بين باشيم ايراني معاصر چيزي براي افتخار ندارد. امثال شهلا در جامعه ما كم نيستند من جاي گريه زودگذر به حال شهلاهاي ميهنم ترجيح ميدم كاري كنم تا از غرور ورزي به اين فرهنگ مزخرفمان دوري گزينم و تا حد امكانم سعي كنم سرپناهي براي شهلاهاي كشورم ايجاد نمايم ومردم را به تحرك ذهني وادارم.
AFARIN SHAHLA TO MITONI
ممئدتائلاذاذبقفتننعغعاربلثقکح/ئوذلی4کحخع اتفغقعتد9خذدلی5قفقغ ن ئعتع.وخ0
مهدی گفت: ( مهدي جان كه گفتي :
فروردین ۴م, ۱۳۸۸ در ۰:۴۰
به نظر من تو این دوره زمونه باید با بدی های خانواده سوخت وساخت. تا اینکه گیر افراد کثافتی مثل این مأمور پلیس نیفتاد. اما اگه من جای شهلا بودم بعد از رحایی از خانه حاجی او را به مقامات بالاتر معرفی می کردم و حقم را از او می ستاندم.
……….. شهلا اگر اين كار رو هم ميكرد ، سرنوشتش تو ايران ما باز هم همين مي شد ! تازه بايد دل اون بالاتري ها رو هم به دست مي ياورد !!
به به به !
واقعا كه براي خودم متاسفم كه من احمق بي شعور تو اين گوشه كثيف دنيا دارم زندگي مي كنم
واقعا بيزارم از اينكه ايراني هستم
اگر من و شما ايارني هستيم پس اون حاجي !!!! كجائيه ؟!
براتون متاسفم که اینطور فکر میکنید خاک …..
واقعا خاک بر سرت احمق!
یه بزرگی میگه:هرکس خودش را قبول ندارد انتظاری بیش از این از او نمیره.عزیزم اگر ایران نباشد ،تن منهم مباد. بی خیال راستشو بگو خواستی با یه دختر حرف بزنی نشد؟مگه نه؟پس درست گفتی احمقی.که به خاطر یه دختر به وطن خودت فوش می دی.
طرف اسمش “رویا” است.
به نظر من تو این دوره زمونه باید با بدی های خانواده سوخت وساخت. تا اینکه گیر افراد کثافتی مثل این مأمور پلیس نیفتاد. اما اگه من جای شهلا بودم بعد از رحایی از خانه حاجی او را به مقامات بالاتر معرفی می کردم و حقم را از او می ستاندم.
مقامات بالاتر بهتر از حاجی این کارها رو می کنن.
@روزبه,
باشه
این جور آدما و در حقیقت بدبختا خیلی زیادن توی همه شهرها هستن (به وفور)ولی اینقدر که خراب شدن دیگه به هیچ وجه نمی تونن مثل اول پاک بشن توی همین محله یا منطقه ما تقریبا 70% زنها این کاره اند چون ما در حاشیه شهر زندگی میکنیم و کسی از زندگی دیگران خبر نداره
khili delam gereft halam dagone
nemido0nam chera moghaser nemido0namet!!! shenidam ke migan ke har kas maso0le etefaghye ke vasash miofte ama shayad to ba ein sen to0 o0n zaman hich tasmime dg ei nemito0nesti begiri!!! ki gofte ke agar har ko0do0m az maa jaaye to bo0d tasmime dg ei migereft???doroste ke aadam bayad be atraafyanesh fekr kone ama ghabl az hame chiz yademo0n baashe har kas khodesh o bishtar az har kase dg ei do0st daare!!! nemishe entezaare fadaakaari az kasi daasht dar haali ke vaghan khodesh dar naaraahati va azaabe!!!! behtare haghighat nega bashim, faghat tan fo0ro0shi gonah nist, aayaa maa hich gonaahe dg ei nakardim??? mage gheir az eine ke tojihe maa baraye ein kaaremo0n faghat eine ke majbo0r bo0dim??? yani kasi ke tan fo0ro0shi mikone barash ein majbo0r bo0dan mani nemide??? yani faghat faaheshe sezaavaare sarzaneshe o hameye ma faghat chon ke faaheshe nistim, ba cheshm po0shi az eshtebah haye khodemo0n, mito0nim o0n o mohaakeme konim???? ein ensaaf nist
ضمن تشکر از رضوانه خانم، کاش بجای پینگلیش فارسی مینوشتند! خب، حتما امکانشو نداشتند. در هر صورت ممنونم
داستان تكان دهنده اي بود. با خواندن چنين داستان هايي از انسان بودن خود بدم مياد. (راستي چرا جمال شما را مخاطب كامنتش قرار داده؟)
شما نبايد مادرتان تنها مي گذاشتيد و به خاطر فقط مصلحت خودت آنجا را با يك جوان نا سالم ترك كردي تا فقط خودت در امان باشي و به فكر مادر خودت نبودي راستي زجر كشيدي ولي با زور نمي توانستند تو رت به آن كفاش بدهند و اگر مي ماندي الان وضعيت اين طور نمي شد
الان شما دختري نا سالم و خودت را با دستاي خودت بد بخت كردي و زندگيت را به هم پاشيدي
اگر مادر شدي آن موقع مي داني كه مادر چقدر به خاطر بچه زجرها ميكشه تا آن را بزرگ كنه ولي شما بعد از بزرگ شدن آن را رها كرديد چقدر در حق مادرت بي وفايي كرديد واقعا كه فقط خدا شما رل ببخشد به خاطر اينكه هر چقدر در حق مادر كار كني با زهم به اندازه تر بيتش هيچ كاري نكردي و نمي توتني بكني
هر وقت مادر شدي آن موقع قدر مادرت را مي داني كه چه اشتباهي در حق او كردي
بیرون گود نشستن و دستور “لنگ کردن” از آب خوردن هم راحت تر است. هر وقت یکی از اون کتکها رو خوردی و این حرفها رو زدی درسته. اون همه بی مسئولیتی پدر و برادرانش و سوء استفاده مامورین نیروی انتظامی رو ندیدی فقط قسمت آخرش رو دیدی قضاوت کردی. بارک الله به قضاوتت.
@روزبه,
خیلی خوب ریدی به تمام سربازا و ….
باید بگم تو هر شغلی ادم کثیف پیدا میشه…
وسربازا هم از همین مردمن که رفتن سربازی…
یعنی استخدام هم نمیشن… جزوی از مردمن
اگه همشون اینطورین… پس همه مردم اینجورین…(تحلیل)(؟)