سبب خیر

ابهام نامه:

1- وبلاگنویسان محترم! مخصوصا شما که  فکر میکنید خیلی خواننده و خاطرخواه دارید! اگر میخواهید بدانید واقعا چند نفر با سماجت پیگیر خواندن نوشته‌های شما در وبلاگتان هستند، مدتی وبلاگ را ببندید! آنها که دلشان برای خواندن مطالبتان تنگ شود، به شما ایمیل خواهند زد و دلیل تعطیلی وبلاگتان را خواهند پرسید (آمار بازدید و مشترکین فید، کشک است؟!). در مدتی که وبلاگم بسته بود 2 یا 3 نفر احوال و سراغ گرفتند!

2- آنها که برخی وبلاگها را پیگیری میکنند، بدانند که:  نویسنده وبلاگ از نظر قانونی (؟! – لابد منظور اصل 27 قانون اساسیست؟!) مسئول نوشته‌های خودش است و نه کامنتهای دیگران (یا نوشته‌های دیگران که با ذکر منبع آنها را تکرار کرده)! راستی در مورد «روزانه‌ها» هم قبلا، اینجا و همچنین بند 14 مرامنامه نوشته‌ام.

3- آنها هم که کامنت میگذارند، بدانند که: “آنها که برخی وبلاگها را پیگیری میکنند” اعتقاد دارند که مسئولیت کامنتهای دیگران هم با نویسنده وبلاگ است (در این راستا)! بنابراین مجبور شدم مجددا کامنتها را قبل از انتشار کنترل کنم!

4- آنها که برخی وبلاگها را پیگیری میکنند، بدانند که: همانهایی که کامنت گذاشتند، خودشان خبر دادند! به عبارت دیگر: همانهایی که خبر دادند، خودشان کامنت گذاشتند!

5- من هم میترسم تغییر موضع دهم و بازگردم و آنوقت دستگیر شوم و بلاتکلیف مطلق! حقشه(؟)!

روزنوشت:

عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد!  وقتم خیلی کم شده!!!

پی نوشت:

مدتی در اتصال به اینترنت مشکل داشتم (؟!) و مدتی هم معطل شدم  برای اینکه قالب را کمی تغییر دهم. سرعت پیشرفت تکنولوژی قالب رفته بالا!!!
علاوه بر اینکه روی قالب، کمی کار باقی مانده، روی محتوا هم کارهایی باقیست اما فرصت کم! صبر میکنیم.