دعایی که فراموش کردم
پائولو کوئلیو میگوید: … فکر نمیکردم این دعا در برابر زمان تاب بیاورد و اصلا فکرش را نمیکردم که به آن شکل اسرارآمیز به دستم برسد …
دعا چنین است:
خداوندا، از شک های ما مراقبت کن، زیرا شک، شیوه‌ای برای نیایش است. و شک است که ما را به رشد وامی‌دارد، چرا که وامی‌داردمان که بی‌ترس، به پاسخهای بیشمار یک پرسش بنگریم. و تا این امر ممکن باشد،
خداوندا، از تصمیمهای ما مراقبت کن، زیرا که تصمیم شیوه‌ای برای نیایش است. به ما شهامت ببخش، تا پس از شک بتوانیم میان دو راه یکی را برگزینیم. که «آری» ما همواره «آری» باشد و «نه» ما همواره «نه». که وقتی راهی را برگزیدیم، دیگر به پشت سر ننگریم و نگذاریم پشیمانی، روح ما را ویران کند. و تا این امر ممکن باشد،
….
آمین